اعراب
پیش از اسلام دارای موسیقی بزمی نبودند و از آلات موسیقی جز طبل و بوق
نمی‌شناختند که از آن هم فقط برای رجزخوانی در میادین جنگ استفاده
می‌کردند.
این در حالی بود که حتی خیلی از ساسانیان و در دورهی
هخامنشیان نیز دو دسته اسباب و آلات موسیقی بزمی و رزمی وجود داشت که در دو
نوبت صبح و شام و همچنین در اعیاد،جنگ‌ها و فتوحات و به هنگام ماتم و سرود
و دیگر تشریفات رسمی نواخته می‌شد.
با توجه به این پیشینه
در واقع موسیقی کشور های اسلامی که اکنون به موسیقی عربی معروف است توسط
ایرانیان پایه گذاری شد.چنان که از میان پنجاه و دو مقام معمول در موسیقی
کشور‌های مصر، سوریه و لبنان سی مقام آن در بین آواز‌ها و گوشه‌های ردیف
موسیقی ایرانی موجود است و حتی دوازده مقام از مقام‌های معمول در موسیقی
مصر دارای اسامی فارسی می‌باشند،مانند:شوق افزار،فرحناک،سازگار،دلنشین و ..
از اواسط دهه‌ی دوم هجری که دولت عباسیان با کمک ایرانیان تشکیل شد،نفوذ
ایرانیان در دستگاه خلافت سبب فراهم آمدن زمینه‌ای مناسب برای ترویج علوم و
ترجمه‌ی آثار گوناگون از زبان‌های یونانی،سریانی،پهلوی و هندی به عربی
گردید که از جمله‌ی این آثار باید کتاب‌های مهم موسیقی را نیز برشمرد.
http://nogahmusic.com